_schrap ‘ik-het ruimte’: openbare ruimte (stratennetwerk, pleinen,...)
_vervang door ‘ik-jij ruimte’: collectieve ruimte (speelstraten, klaslokalen,...)
_trek me uit de Vlaamse klei_
https://open.spotify.com/track/2zcjUcLW0JaMCLEzkSWxke?si=741aba128770420e
de straat
Tegenwoordig is de straat vaak niet meer dan een verkeersweg. Een bewegingsmachine zoals le Corbusier hem beschreef. De straat is altijd middel van verkeer geweest, maar dan verkeer in de meest brede zin van het woord: komen en gaan, omgaan, zich ophouden, samenleven.
Goede buren hebben ‘ik-jij’ ruimte / ‘van ons’ ruimte nodig.
De straat, die openstaat voor voorziene en onvoorziene initiatieven. Het moet terug de ruimte zijn voor spontane ontmoetingen, ruimte om te kuieren en te spelen. Een plek voor verrassingen, feestvieren, verliefd worden, maar ook om te discussiëren en je even af te zonderen.(zwerfruimte, Rest; Bouwblokken Erik Wieërs; Manuel de Sola Morales, collectieve ruimte; Jef Cornelis, de straat.)
De niet bebouwde oppervlaktes vormen een straat doorheen het perceel. Portieken geven de straat vorm. Ze delen de straat in tot plekken die makkelijker toe-eigenbaar zijn en fungeren als wegwijzer doorheen de straat. Portieken niet enkel in de straat maar her en der ook in de facade van de woonvormen, de grens tussen huis en straat vervaagd. Keukens, tafels, bureau’s en banken doorbreken het scheidende karakter van de facade. De straat wordt het verlengde van het huis.
DE STRAAT ALS HORIZONTALE WOLKENKRABBER
Eating oysters with boxing gloves, de spotprent van Rem Koolhaas die ons doet herinneren aan de potentie van het stapelen van programma’s. Hoe tussenruimtes plekken worden waar nieuwe soorten van gebruik kunnen ontstaan.
Hier is de straat de tussenruimte tussen verschillende programma’s, woonvormen, gewoontes, religies,...
Elke woonvorm met zijn eigen identeit, eigen programma, vraagt een eigen architectuur. De straat wordt op deze manier extra in de verf gezet als universele verbindende ‘tussenruimte’.
